خوش آواز. [ خوَش ْ
/ خُش ْ ] (ص مرکب ) خوش صدا. خوش الحان . خوش نغمه . خوش نوا. (یادداشت مؤلف )
: و چون سخن گوید خوش سخن و خوشگوی و خوش زبان و خوش آواز باشد. (ترجمه ٔ طبری بلعمی ).
یکی پای کوب و دگر چنگ زن
سدیگر خوش آواز و انده شکن .
فردوسی .
بیارید گویا منادی گری
خوش آواز وز نامداران سری .
فردوسی .
برفتی خوش آواز گوینده ای
خردمند و درویش جوینده ای .
فردوسی .
مجلس نیکو آراستند و غلامان ماهرویان بسیار ایستاده و مطربان همه خوش آواز در میان . (تاریخ بیهقی ).
چو در سبزکله خوش آواز راوی
سراینده بلبل ز شاخ صنوبر.
ناصرخسرو.
ز گنبد چو یک رکن گردد خراب
خوش آواز را ناخوش آید جواب .
نظامی .
زآن هر دو بریشم خوش آواز
برساز بسی بریشم ساز.
نظامی .
مرغ ز داود خوش آوازتر
گل ز نظامی شکراندازتر.
نظامی .
سدیگر خوش آوازی و بانگ رود
که از زهره خوشتر سراید سرود.
نظامی .
مغنی بیا چنگ را ساز کن
بگفتن گلو را خوش آواز کن .
نظامی .
ای دریغا مرغ خوش آواز من
ای دریغا همدم و همراز من .
مولوی .
چهارم خوش آوازی که بحنجره ٔ داودی آب را از جریان ... بازدارد. (گلستان ). خطیبی کریه الصوت خود را خوش آواز پنداشتی . (گلستان ).
بنال بلبل مستان که بس خوش آوازی .
سعدی .
روی خوش و آواز خوش دارند هر یک لذتی
بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را.
سعدی .
ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می گفت
غلام حافظ خوش لهجه ٔ خوش آوازم .
حافظ.
-
ناخوش آواز ؛ کریه الصوت . بدصوت
: ناخوش آوازی ببانگ بلند قرآن همی خواند. (گلستان ).
خدای این حافظان ناخوش آواز
بیامرزاد اگر ساکن بخوانند.
سعدی .
|| نرم سخن . ملایم گوی . (یادداشت بخط مؤلف )
: چو بشنید بهرام ازاو بازگشت
که بدساز دشمن خوش آواز گشت .
فردوسی .