خوش آهنگ . [ خوَش ْ
/ خُش ْ هََ ] (ص مرکب ) آنکه در نغمه های آواز تصرفات نیکو و مطبوع کند. (ناظم الاطباء). مردمان خوش آواز یا موسیقی دان . (لغت نامه ٔ محلی شوشتر نسخه ٔ خطی ). || که بگوش خوش آید. (یادداشت مؤلف ). گوش نواز.
عالم از ناله ٔ عشاق مبادا خالی
که خوش آهنگ و فرح بخش نوائی دارد.
حافظ.