خوشا. [ خوَ
/ خ ُ ] (صوت ) ای خوش . طوبی . مرحبا. بسیار خوش . (ناظم الاطباء) (برهان قاطع). حبذا
: خوشا نبید غارجی با دوستان یکدله .
شاکر بخاری .
رهایی نیابم سرانجام از این
خوشا باد نوشین ایران زمین .
فردوسی .
اگرچه من ز عشقش رنجه گشتم
خوشا رنجی که نفزاید ملالا.
عنصری .
خوشم نبید و خوشا روی آنکه داد نبید.
منوچهری .
خوشا
۞ بهار تازه و بوس و کنار یار.
منوچهری .
شبی گذاشته ام دوش خوش بروی نگار
خوشا شبی که مرا دوش بود با رخ یار.
فرخی .
خوشا آنکس که بارش کمترک بی .
باباطاهر عریان .
بت زنجیرموی از گفتن او
برآشفت ای خوشا آشفتن او.
نظامی .
زهی آسایش و راحت نظر را کش تو منظوری
خوشا بخشایش و دولت پدر را کش تو فرزندی .
سعدی .
خوشا وقت مجموع آنکس که اوست .
سعدی .
خوشا تفرج نوروز خاصه درشیراز.
سعدی .
در این خرقه بسی آلودگی هست
خوشا وقت قبای می فروشان .
حافظ.
خوشا آن دم کز استغنای مستی
فراغت باشد از شاه و وزیرم .
حافظ.
دلم از قیل و قال گشته ملول
ای خوشا خرقه و خوشا کشکول .
شیخ بهائی .
-
خوشا بحال تو ؛ طوبی لک . خنک ترا.