خون فشان

خون فشان . [ ف ِ ] (نف مرکب ) خون فشاننده . آنکه خون افشاند. (یادداشت مؤلف ). خونریزنده . خونریز :
ز بهر سیاوش بدم خون فشان
فرنگیس را جو از اینها نشان .

فردوسی .

پادشاه شرقی و تیغ جهانگیر تو هست
خون فشان چون از قراب صبح تیغ آفتاب .

سوزنی .

چون روز کشید دهره ٔ عدل
شب زهره ٔ خونفشان برافکند.

خاقانی .

چرخ گویی دکان قصابی است
کز سر تیغ خون فشان برخاست .

خاقانی .

آمد شد ملائکه از بهر قبض روح
چون بنگریم دیده ٔ ما خونفشان شود.

سعدی .

چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهر مقصود
چه دانستم که این دریاچه موج خون فشان دارد.

حافظ.

- چشم خونفشان ؛ چشمی که بسیار گرید. دیده ٔ خونفشان :
خیال ترک من هر شب شبیخون آورد بر من
چو جسم خستگان چشمم همه شب خونفشان دارد.

عمعق بخاری .

|| خونریز. سفاک . ظالم . (ناظم الاطباء).