خویشتن خویش . [ خوی
/ خی ت َ ن ِ خوی
/ خی ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) نفس خود
: با خردومند بیوفا بود این بخت
خویشتن خویش را بکوش تو یک لخت .
رودکی .
بر خرد خویش بر ستم نتوان کرد
خویشتن خویش را دژم نتوان کرد.
عنصری .
ورچه گرانسنگی با بی خرد
خویشتن خویش سبکبار کن .
ناصرخسرو.
-
امثال :
خویشتن خویش را بیاب چو مردان .