دبه
نویسه گردانی:
DBH
دبه . [ دَب ْ ب َ / ب ِ ] (اِ) نام بازیی است که اطفال و بزرگان با هم کنند و «دبه و یک دبه » نیز گویند. و آن چنانست که جمعی حلقه نشینند و هر کس پای راست خود را در کنار دیگری نهد، یکی که سالار و بزرگ است پای آنرا که در کنار دارد بدست چپ گیرد و مشت را گره کند وبه کف پای او زند و شمارد بحسابی مخصوص که از یک گیرد و به ده یا بیشتر برساند و باز بترتیب فرود آید یعنی از ده به نه و از نه به هشت و همچنین یا بوضعی دیگر و او که تمام شد آن دومی که خورده است بپای آنکس که در کنار اوست زند اگر بترتیبی که آن سالار زده بود این نیز بهمان نحو شمرد و زند نوبت به سومی رسد تادوره تمام گردد و اگر آن ترتیب را فراموش کرد و غلطشمرد باز آنکه پای او را دارد به او زند تا یاد گیرد و بهمان ترتیب زند. (لغت محلی شوشتر نسخه ٔ خطی ).
واژه های همانند
۳۲ مورد، زمان جستجو: ۰.۰۸ ثانیه
دبة. [ دُب ْ ب َ] (ع اِ) حال . (منتهی الارب ). || طریقه و مذهب . یقال : دَعنی و دُبتی ؛ ای دَعنی و طریقتی . (منتهی الارب ). || دبة طریق . (...
دبة. [ دَب ْ ب َ ] (ع اِ)کدو. (از منتهی الارب ). || خنور روغن . (ازمنتهی الارب ). ظرف روغن . آوند روغن . روغن دان . || ظرف باروت . جای باروت...
دبة. [ دَب ْ ب َ ] (اِخ ) موضعی است میان اصافر و بدر و پیغامبر اکرم چون به بدر میشد از آن بگذشت و برخی آنرا بموضع دیگر گفته اند و بگفته ٔگروهی...
دبة. [ دُب ْ ب َ ] (اِخ ) موضعی است نزدیک بدر. (منتهی الارب ).
دبة. [ دَب ْ ب َ ] (ع اِ) دب . رجوع به دُب ّ شود.
دبة. [ دُب ْب َ ] (ع اِ) مؤنث دب . خرس ماده . رجوع به دب شود.
دبة. [ دُب ْ ب َ ] (ع اِ) دب . (از اقرب الموارد). حال و طریقه و مذهب . (منتهی الارب ). یقال : دعنی و دبتی ؛ ای دعنی و طریقتی . رکب دب فلان ...
دبة. [ دِب ْ ب َ ] (ع اِ) نرم گام زنی . اسم است نوع را. یقال : هو خفی الدبة. (منتهی الارب ).
دبة. [ دَب ْ ب َ ] (ع ) ج ، دبات .
دبة. [ دَب ْ ب َ ] (اِخ ) بلدیست میان اصافر و بدر و پیغمبر صلی اﷲ علیه و سلم در راه خود به بدر بر آنجا گذشته است . این گفته ٔ ابن اسحاق است ...