دروغ آزمای . [ دُ زْ
/ زِ ] (نف مرکب ) دروغ آزما. آزماینده ٔ دروغ . دروغگو. کذاب
: نکوهیده باشد دروغ آزمای
سوی بندگان و بسوی خدای .
ابوشکور.
به گفتار مرد دروغ آزمای
کسی بر تو از تو گرفتست جای .
فردوسی .
دروغ آزمای است چرخ بلند
تو دل را به گستاخی اندر مبند
مکن دوستی بادروغ آزمای
همان نیز با مرد ناپاک رای .
فردوسی .
زبانی که باشد بریده ز جای
از آن به که باشد دروغ آزمای .
اسدی .
هر آن کس که باشد دروغ آزمای
نکوهیده باشد به نزد خدای .
شمسی (یوسف و زلیخا).