دژم گردیدن . [ دُ ژَ
/ دِ ژَ گ َ دی دَ ] (مص مرکب ) دژم گشتن . اندوهناک شدن . اندوهگین گشتن
: من دژم گردم که با من دل دوتا کرده ست دوست
خرم آن باشد که با او دوست دل یکتا کند.
منوچهری .
چرا نه مردم عاقل چنان زید که به عمر
چو درد سر کندش مردمان دژم گردند.
عسجدی .
|| تیره گشتن . زنگ زده شدن
: زدودش [ آئینه را ] بدارو کزآن پس ز نم
نگردد بزودی سیاه و دژم .
فردوسی .
|| خشمناک شدن
: وگر با تو گردد به چیزی دژم
به پوزش گرای و مزن هیچ دم .
فردوسی .
و رجوع به دژم گشتن شود.