دل سوزه

دل سوزه . [ دِ زَ / زِ ] (نف مرکب ) دل سوزنده . سوزنده ٔ دل . آنکه دلش بر حال دیگران بسوزد. مشفق . مهربان :
اگر کرامت و دلسوزیی کنی ، چه عجب
که باد عالمت از دوستان دلسوزه .

انوری .

مجمرآسا سزد ار پای کشد در دامن
زآنکه دلسوزه ٔ خلق است دل چون مجمر.

کمال اسماعیل (از آنندراج ).

|| امری یا حادثه ای که مایه ٔ غمی سخت گردد. (یادداشت مرحوم دهخدا). حسرت خوری . جان گدازی . (فرهنگ لغات و تعبیرات مثنوی ) :
هست هر جسمی چو کاسه وکوزه ای
اندرو هم قوت و هم دلسوزه ای .

مولوی .

|| دل بسته . شیفته . (یادداشت مرحوم دهخدا) :
ای عاشق دلسوزه بدین جای سپنجی
همچون صنمی چینی بر صورت فرخار.

رودکی (از صحاح الفرس ).

|| تیمارخوار.تیماردار. (یادداشت مرحوم دهخدا). دوست مشفق و دلسوز مانند مادر :
تا تیغ جهانسوز تو برخاست به کوشش
دلسوزه ٔ بدخواه تو بنشست به ماتم .

عنصری .

|| (اِمص مرکب ) دلسوزش . سوز دل . سوختن دل (از حسد و غیره ).