دل گسل

دل گسل . [ دِ گ ُ س َ /س ِ ] (نف مرکب ) دل شکن . نومیدکننده . که دل کسی از چیزی ببرد. که سبب نومیدی شود. قاطع امید :
کنون خیره آهرمن دل گسل
ورا از تو کرده است پرداغ دل .

فردوسی .

که از شاه ایران نپیچد به دل
نباشد به کاری ورا دل گسل .

فردوسی .

همان به کزاین زشت اندیشه دل
بشویم کنم چاره ٔ دل گسل .

فردوسی .

جام جم خاص تست خاقانی
دردی دهر دل گسل چه خوری .

خاقانی .

|| دست بردارنده . قطعامیدکننده . منصرف شونده :
ازین گفته گر بگسلی باز دل
من از گفته ٔ خود نیم دل گسل .

فردوسی .

- دل گسل شدن ؛ منصرف شدن . قطع امید کردن . قاطع امید شدن :
ورا هیچ خوبی نخواهد به دل
شود زآزروهای او دل گسل .

فردوسی .

|| که دل بگسلد. گسلنده ٔدل . پاره کننده ٔ دل . نابودکننده :
وگر هیچ تاب اندر آری به دل
بیارم یکی لشکری دل گسل .

فردوسی .

وگر هیچ تاب اندر آرد به دل
به شمشیر باشم ورا دل گسل
فردوسی . || دل شکسته . دلگیر. آشفته خاطر. (ناظم الاطباء). نومید _(: k05l)_
چنین داد پاسخ که از نیکدل
جدایی نخواهد مگر دل گسل .

فردوسی .

|| گسلنده ٔ آدمی از دل . دلبر. دلربا. برنده ٔ دل . ستاننده ٔ دل . دل ستان . مقابل دلبند :
عماری بیاورد و خادم چهل
همه ماهروی و همه دل گسل .

فردوسی .

چه از دل گسل ریدکان سرای
ز دیبا بناگوش و دیبا قبای .

فردوسی .

بیابم ز یزدان همی کام دل
مرا گر دهد چهره ٔ دل گسل .

فردوسی .

نیست آگاه که چاه زنخ و حلقه ٔ زلف
دل بر و دل شکن و دل شکر و دل گسل است .

فرخی .

بدو اندرآویخت آن دل گسل
چو معنی ز گفتار شیرین به دل .

اسدی .

چنین داد پاسخ بت دل گسل
که خورشید پوشیدخواهی به گل .

اسدی .

پرستار پنجاه ۞ و خادم چهل
طرازی دوصد ریدک دل گسل .

اسدی .

ای زلف دلبر من دلبند و دل گسلی
گه در پناه مهی گه در جوار گلی .

ادیب صابر.

هرگز مگو که دل به من آن دل گسل دهد
ای کاش جان بگیرد و یک مشت گل دهد.

قاسم مشهدی (از آنندراج ).