دهن دریده

دهن دریده . [ دَ هََ دَ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) که دهان وی دریده باشد :
بر پسته که شد دهن دریده
عناب ز دور لب گزیده .

نظامی .

|| کنایه است از هرزه چانه و یاوه گوی و هرزه درای و فحاش و بی شرم و بی حیا. (ناظم الاطباء) (از برهان ). وقیح و بی شرم در گفتار. که زبانی پلید و فحاش دارد. بی شرم که هرچه خواهد گوید بی رعایت رسوم و آداب . (یادداشت مؤلف ). آنکه با بی آزرمی عادت به دشنام و ناسزا گفتن دارد. (امثال و حکم دهخدا) :
از غنچه ٔ بسته لب نیاید این کار
گل بود دهن دریده هم گل گفته ست .

ظهیر فاریابی (از آنندراج ).

آه دهن دریده مرا فاش کرد راز.

سلمان ساوجی (از آنندراج ).

خوش گفت در بیابان رندی دهن دریده
عارف خدا ندارد او نیست آفریده .

سیدقاسم انوار (از آنندراج ).