دیده دار. [ دی دَ
/ دِ ] (نف مرکب ) (از: دیده + دار) دیدبان . دیده . شخصی را گویند که بر سرتیر کشتی نشیند یا بر سر کوه بلند و از دور هرچه بیند از لشکر و دشمن و غیر آن خبر دهد. (جهانگیری ). بمعنی دیده بان است و او شخصی باشد که بر جای بلند نشیند و آنچه از دور بیند خبر دهد. (برهان )
: خروشان ز بامش یکی دیده دار
که ای بیهشان نیست خانتان بکار.
اسدی .
براهش بویم از نهان دیده دار
گریزیم چون او شود آشکار.
اسدی .