دیهیم دار. [ دَ
/ دِ ] (نف مرکب )دارنده ٔ دیهیم . تاجدار. (ناظم الاطباء)
: بزرگان پیاده شدند از دو روی
چه دیهیم دار و چه دیهیم جوی .
فردوسی .
سوی تخت و ایوان نهادند روی
چه دیهیم دار و چه دیهیم جوی .
فردوسی .
بگفتند با شاه دیهیم دار
که شادان بزی تا بود روزگار.
فردوسی .