راه زن

راه زن . [ زَ ] (نف مرکب ) رهزن . قاطع طریق که راهبند و رهبند و راهدار و رهدار و رهزن نیز گویند. (شرفنامه ٔ منیری ). سارق . (یادداشت مؤلف ). قاطعالطریق . (دهار). دزد. (رشیدی ). راه بند. (بهار عجم ). دزد و قطاع الطریق . (ناظم الاطباء) (برهان ) (از شعوری ج 2 ورق 11) (آنندراج ) :
سیرت راهزنان داری لیکن تو
جز که بستان و زر و ضیعت نستانی .

ناصرخسرو.

و مردم آن جمله ٔ ایراهستان سلاحور باشند و پیاده رو و دزد و راهزن . (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 132). و مردمان راهزن ، و در این دو جای منبر نیست . (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 140).
برآن راهزن دیو بربست راه .

نظامی .

هر که را کالا بقیمت تر، راهزن او بیشتر.

بهاءالدین ولد.

مردم بیمروت زنست و عابد با طمع راهزن . (گلستان ).
بنزدیک من شبرو راهزن
به از فاسق پارساپیرهن .

سعدی .

مغبچه ای میگذشت راهزن دین و دل
در پی آن آشنا از همه بیگانه شد.

حافظ.

شد رهزن سلامت ، زلف تو وین عجب نیست
گر راهزن تو باشی صد کاروان توان زد.

حافظ.

تو که در خانه ، ره کوچه نمیدانستی
چون چنین راهزن و رهبر و رهدان شده ای ؟!

صائب تبریزی (از بهار عجم ).

گر گویدم ملک که بود راهزن براه
گویم برهنه باک ندارد ز راهزن .

قاآنی .

راهداران فلک برگذر راهزنان
بفراخای جهان ژرف یکی چاه زدند.

ملک الشعراء بهار.

باغی ؛ راهزن و ستمکار. (دهار). قطاع الطریق ؛ راهزنان . هطلس ؛ دزد راهزن . (منتهی الارب ).
|| سرودگوی . (ناظم الاطباء) (برهان ) (از شعوری ج 2 ورق 11) (آنندراج ) (رشیدی ). مطرب . (بهارعجم ) (ناظم الاطباء) (برهان ) (از شعوری ج 2 ورق 11) (شرفنامه ٔ منیری ) :
کسی بدولت عدلت نمیکند جز عود
ز دست راهزنان ناله در مقام عراق .

سلمان ساوجی (از شعوری ).