رشت

رشت . [ رِ ] (مص مرخم ) رشتن و ریسیدن . (ناظم الاطباء) (برهان ). || (ن مف ) مخفف رشته که معمولاً در اول آن اسم یا کلمه ای بیاید: دست رشت و...
- پای رشت ؛ آنچه با پای رشته شده باشد. (یادداشت مؤلف ).
- چرخ رشت ؛ که با چرخ رشته شده باشد. (یادداشت مؤلف ).
- دست رشت ؛ که با دست رشته شده باشد. (از یادداشت مؤلف ).
|| (اِ) وا. || طینت و طبیعت و سرشت . (ناظم الاطباء). سرشت و طینت . (برهان ). سرشت . (فرهنگ جهانگیری ) (از شعوری ج 2 ورق 17) :
طبع نقاشش به کلک دودرشت
خانه ٔ مانی و آزر سوخته .

(از فرهنگ جهانگیری ).

|| (ص ) کهنه و فرسوده و از هم فروریخته . (یادداشت مؤلف ) (از شعوری ج 2 ص 17). چیزی که از هم فروریزد چون کوشکی یا جامه ٔکهن شده را گویند رشت شده است . (لغت فرس اسدی چ عباس اقبال ص 48) :
حاکم آمد یکی بغیض و شبشت
ریشکی گنده و پلیدک و رشت .

معروفی بلخی .

روان راست نو حله ای از بهشت
که هرگز نه فرسوده گردد نه رشت .

اسدی .

کجا خانه ای بد بخوبی بهشت
از آتش دمان دوزخی گشت رشت .

اسدی .

و رجوع به رَشْت شود.