رشت

رشت . [ رُ ] (اِ) روشنایی و فروغ . (ناظم الاطباء) (از لغت محلی شوشتر، نسخه ٔ خطی کتابخانه ٔ مؤلف ) (از برهان ). || (ص ) روشن و نورانی ودرخشان و تابان . (ناظم الاطباء). روشن را گویند. (انجمن آرا) (فرهنگ جهانگیری ) (از شعوری ج 2 ص 22). || هر چیز که شروع به فنا گذارد از جهت کهنگی و ساییدگی . (ناظم الاطباء). کهنه و ساییده که در آن بیم افتادن باشد. (ناظم الاطباء). جامه ٔ کهنه شده . (لغت فرس اسدی ). || (مص ) بلند شدن سبزه و درختان . || (اِمص ) کاردانی . (لغت محلی شوشتر).