روحانی شیرازی

روحانی شیرازی . [ ی ِ شی ] (اِخ ) میرزا علی بن میر عبدالوهاب یزدانی بن وصال شیرازی . بسال 1257 هَ .ش . در شیراز بدنیا آمد. وی در ادب و خط و نقاشی ماهر بود. به بمبئی سفر کرد (1288 هَ .ش .) و با نجفقلی میرزا در آن نواحی به سیاحت پرداخت و آنچه را دیده بود بعنوان «سفرنامه » نوشت . پس از آن بار دوم به هند رفت (1297 هَ .ش .) و برگشت . او راست : نظم بینوایان ویکتور هوگو، و گلشن وصال در شرح خویشاوندان خود یعنی اولاد وصال . این اشعار از اوست :
پنهان بزیر زلف چو رخسار میکنی
روز مرا سیه چو شب تار میکنی
شب عهد میکنی که دهی بوسه ام بروز
چون روز یادت آورم انکار میکنی
از هجر نقطه ٔ دهن خویشتن مرا
سرگشته تا به چند چو پرگار میکنی ؟
و رجوع به آثار عجم فرصت شیرازی چ 1345 ص 364 و طرائق الحقایق و گلشن وصال صص 520 - 522 و ریحانة الادب ج 2 ص 97 و سخنوران نامی معاصر ج 2 صص 139 - 141 و الذریعه ذیل دیوان روحانی شیرازی و فرهنگ سخنوران شود.