روضه خوانی

این اصطلاح اندکی پس از نگارش کتاب «روضه الشهدا» (باغ شهیدان) ملاحسین کاشفی (متوفای 910 قمری) پیدا شد. این کتاب مشهور ترین اثر شعری وی در وصف صحرای کربلا و کشته شدن حسین بن علی و یارانش است. گویند مردم هرات اچه سنی و چه شیعه در مجالس سخنرانی ملا حسین کاشفی می‌نشستند؛ بویژه جلساتی که از اشعار روضه الشهدا می خواند، بسیار استقبال می‌شد. با وجودی که کاشفی سنی مذهب بود، این کتاب شعر بسیار مورد توجه شبعیان قرار گرفت و در خانه و مساجد خویش جلساتی را تشکیل می‌دادند و روضه الشهدا می‌خواندند و بر مصیبت وارده به یاران کربلا می گریستند. به تدریج این مجالس روضه الشهدا خوانی عمومیت پیدا کرد و به روضه خوانی معروف شد و بجزاشعار ملا حسین کاشفی در روضه الشهدا، اشعار دیگری هم وارد این مقوله شد.
در واقع بر عکس تصور مردم افغانستان، این اهل سنت بودند که روضه خوانی را ابداع کردند اما اهل تشیع به آن بالندگی بخشیدند و منشاء روضه خوانی هم شهر هرات و اشعار ملا حسین واعظ کاشفی بوده و بعدها در سایر بلادِ افغانستان و ایران نیز مرسوم شد.