ریزه خوانی

ریزه خوانی . [ زَ / زِ خوا / خا ] (حامص مرکب ) ادای سخن باریک و آهسته . زمزمه . (از ناظم الاطباء). || آواز پیچیده کشیدن از نغمات که آن را تحریر گویند و به هندی کهر خوانند. (از غیاث اللغات ) (از آنندراج ) :
چنان به ریززبان بشکنم ترانه ٔ عشق
که عندلیب شود داغ ریزه خوانی من .

سالک یزدی (از آنندراج ).

آمد بهار و هر خس و خار ارجمند شد
در باغ ریزه خوانی بلبل بلند شد.

نادم گیلانی (از آنندراج ).

|| لغزخوانی . (یادداشت مؤلف ).
- ریزه خوانی کردن ؛ بد گفتن . به نهانی عیب گرفتن . (یادداشت مؤلف ).