زبان آور

زبان آور. [ زَ وَ ] (نف مرکب ) شخص نطاق و خوب حرف زننده . (فرهنگ نظام ). فصیح و بلیغ. (ناظم الاطباء). کنایه از فصیح . (آنندراج ) (بهارعجم ) :
زبان آوری بود بسیارمغز
که او برگشادی سخنهای نغز.

فردوسی .

زبان آوری چرب گوی از میان
فرستاد نزدیک شاه جهان .

فردوسی .

دگر باره گردی زبان آوری
فریبنده مردی ز دشت هری .

فردوسی .

سپهبد زبان آوری نغزگوی
برون کرد و بسپرد نامه بدوی .

(گرشاسب نامه ص 275).

دبیر زبان آور از گفت شاه
جهان کرد بر نامه خوانان سیاه .

نظامی .

ز رومی تنی بود بس مهربان
زبان آوری کرد از هر زبان .

نظامی .

بزرگی زبان آور و کاردان
حکیمی سخنگوی و بسیاردان .

سعدی (بوستان ).

هر که هست از فقیه و پیر و مرید
وز زبان آوران پاک نفس .

سعدی (گلستان ).

چو بر پهلوی جان سپردن بخفت
زبان آوری بر سرش رفت و گفت .

سعدی .

|| مردم شاعر. (ناظم الاطباء). کنایه از شاعر. (آنندراج ) (بهار عجم ). شاعر. (مجموعه ٔ مترادفات ) :
تا زبان آوران همه شده اند
یکزبان در ثنای آن دوزبان .

مسعودسعد.

زبان آوری کاندرین عدل و داد
ثنایت نگوید زبانش مباد.

سعدی .

|| غماز و نمام . (ناظم الاطباء). بی باک و گستاخ در سخن . بدگو. زبان باز :
زبان آور بی خرد سعی کرد
ز شوخی ببد گفتن نیکمرد.

سعدی (بوستان ).

چو سعدی که چندی زبان بسته بود
ز طعن زبان آوران رسته بود.

سعدی (بوستان ).

رجوع به زبان آوری و زبان باز شود.
اَلسَن . بَلتَعی . حَرّاف (در تداول ) ۞ . فصیح . لیث . مِنطبق . (منتهی الارب ). نطاق (در تداول ) ۞ .