زبان برگشادن . [ زَ ب َ گ ُ دَ ] (مص مرکب ) لب به سخن باز کردن . آغاز سخن کردن
: دل قارن آزرده گشت از قباد
میان دلیران زبان برگشاد.
فردوسی .
زبان برگشاد اردشیر جوان
که ای نامداران روشن روان .
فردوسی .
پس آنگه بزانوی عزت نشست
زبان برگشاد و دهانها ببست .
سعدی (بوستان ).
رجوع به زبان گشادن و زبان گشودن و زبان برآوردن شود.