زبان بسته

زبان بسته . [ زَ ب َ ت َ / ت ِ ] (ن مف مرکب )خاموش . ساکت . غیر ناطق . (ناظم الاطباء) :
باده گیران زبان بسته گشادند زبان
باده خواران پراکنده نشستند بهم .

فرخی .

چو سعدی که چندی زبان بسته بود
ز طعن زبان آوران رسته بود.

(بوستان ).

تو دانی ضمیر زبان بستگان
تو مرهم نهی بر دل خستگان .

(بوستان ).

بهائم خموشند و گویا بشر
زبان بسته بهتر که گویا بشر.

سعدی .

|| غیرناطق . حیوان . (ناظم الاطباء). و این کلمه ای است که از راه رقت و شفقت گویند: امروز حیوان زبان بسته را آب نداده است : اگر ما مستحق عذابیم این چهار پایان زبان بسته بی گناه اند. (قصص الانبیاء ص 136).
بمرغ زبان بسته آواز ده
که پرواز پارینه را بازده .

نظامی .

|| کودک که هنوز سخن گفتن نتواند :
نه طفل زبان بسته بودی ز لاف
همی روزی آمد بجوفت ز ناف .

سعدی (بوستان ).

|| مجازاً، مردی احمق و گول . || گنگ . (ناظم الاطباء).