زبان چرب . [ زَ چ َ ] (ص مرکب ) صاحب زبان نرم و ملایم . چرب سخن . نرم زبان
: فریدون از آن نامداران خویش
یکی را گرانمایه تر خواند پیش
که بیداردل بود و پاکیزه مغز
زبان چرب و شایسته ٔ کار نغز.
فردوسی .
جوان زبان چرب و شیرین سخن
به از پیر نستوه گشته سخن .
فردوسی .
زبان چرب گویا و دل پردروغ
بر مرد دانا نگیرد فروغ .
فردوسی .