زشت گفتن . [ زِ گ ُ ت َ ] (مص مرکب ) تشنیع. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). اِعراب . (منتهی الارب ). بدزبانی کردن . ناسزا گفتن . بدگوئی کردن
: هر آنجا که آواز او آمدی
ازاو زشت گفتی و طعنه زدی .
دقیقی .
و خطیبان را گفت ، وی را زشت گفتند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص
27).
چون به مشکل های تأویلی بگیرم راهشان
جز به سوی زشت گفتن ره ندانند ای رسول .
ناصرخسرو.
رجوع به زشت ودیگرترکیبهای آن شود.