ساری . (اِخ ) (شهرستان ...) در فرهنگ جغرافیائی ایران آمده : یکی از شهرستانهای مازندران (استان دوم کشور) و خلاصه ٔ مشخصات آن بشرح زیر است : حدود - از طرف شمال به دریای مازندران ، از جنوب به سلسله ٔ جبال البرز (مقسم المیاه بین این شهرستان و شهرستانهای سمنان و دامغان ) از خاور به شهرستان گرگان ، از باختر به شهرستان شاهی محدود است .
آب و هوا - هوای قسمت دشت و میان بند مرطوب معتدل و هوای قسمت کوهستانی مانند سایر نواحی مازندران سردسیر است .
ارتفاعات - از سلسله ٔ جبال البرز که در منتهی الیه جنوبی شهرستان واقع و ارتفاع متوسط آن در حدود
3 هزار گزاست ،
7 رشته ٔ فرعی در جهت تقریباً از جنوب به شمال و مایل به باختر منشعب و در
5 تا
30 هزارگزی دریای خزر با زمین یکسان میگردد. این ارتفاعات پوشیده از جنگلهای انبوه و راههای آن محدود و صعب العبور مخصوصاً در موقع بارندگی عبور از آنها بسیار دشوار است . مرتفعترین قلل جنوبی شهرستان بنام قله ٔ دیزآباد، چهار نوشاه دژ در جنوب دهستان پشتکوه دو دانگه ، و قلل کوه ، سفید، داراب کوه ، بادله کوه ، و کوه چنگی در جنوب دهستان پشتکوه چهار دانگه است . از قلل مذکور قسمت اعظم نواحی مازندران همچنین نواحی سمنان و دامغان دیده میشود. از قلل مرتفع شعبات هفتگانه چلم کوه بین دره ٔ زارمرود و گرم آب رود و قله ٔ کوه جنوبی دشت فریم از سایر قلل شعبات مرتفعتر است . رودخانه هابین هفت رشته کوههای منشعب از سلسله ٔ جبال البرز شش رودخانه ٔ مهم به طرف شمال و دشت ساری جاری است . مشخصات مختصر هر یک از رودهای بالا از باختر به خاور به شهر زیر است :
1 - رودخانه ٔ لاجیم ، سرچشمه ٔ آن از ارتفاعات شمالی سکت است ، پس از طی
30 هزار گز به رودخانه ٔ تجن می پیوندد.
2 - رودخانه ٔ فریم ، سرچشمه ٔ آن رودهای شیرین اشک رود، عروس و داماداست . طول آن
40 هزارگز و در اراضی افراچال به رودخانه ٔ تجن ملحق میشود.
3 - رودخانه ٔ تجن ، سرچشمه ٔ آن کوه نیزآباد است ، و شعب مشهور آن شلی ، پرور، رودبارک ،گل خواران ، کارد کلا است ، که بترتیب به آن پیوسته درجهت شمال جریان دارند و در
8 هزارگزی جنوب ساری از کوهستان خارج شده و از خاور شهر گذشته در فرح آباد به دریای خزر می ریزد. طول آن در حدود
12 هزارگز است . رودخانه ٔ زارمرود، در
16 هزارگزی و رودخانه ٔ گرم آب رود در
30 هزارگزی جنوب ساری به این رود متصل میگردد.
4 - رودخانه ٔ گرم آب رود، سرچشمه ٔ اصلی آن از بادله کوه و چشمه های شور کو نزدیک آبادی کوات و چشمه ٔ معدنی سورت و دره برد و اراء می باشد. که پس از عبور از دهستان پشتکوه و زیرکوه چهاردانگه از حدود باباکلا به بعد بطرف باختر منحرف و در اراضی بین گردشی و تا کام دورند به رودخانه ٔ تجن متصل میشود رودهای کوچک بالارود. لاجیم رود، پلا رود، زلیم رود از شعبات آن است طول رود از سرچشمه تا تجن
75 هزارگز است .
5 - رودخانه ٔ زار مرود، سرچشمه ٔ آن کوه چنگی و حدود پابند از دهستان هزار جریب است . در حدود آبادی درم با رودخانه ٔ ارم متصل و در حدود سن کور به باختر منحرف میشود، و موازی با رود گرم آب رود جریان می یابد، و در
16 هزارگزی جنوب ساری به رودخانه ٔ تجن می پیوندد. طول رود از سرچشمه تا تجن
80 هزار گز است .
6 - رودخانه ٔ نکا، سرچشمه ٔ اصلی آن شاه کوه در جنوب گرگان و تنگه ٔ شمشیر بری است . در جهت باختر جریان دارد و رودهای متعدد کوچک از طرف جنوب بآن ملحق میشود و پس از گذشتن از وسط دهستانهای شهریاری و یخکش بطرف شمال منحرف میشود، و از باختر قصبه ٔ نکا میگذرد در حدود نوذرآباد به دریا منتهی میشود. و طول آن در حدود
100 هزار گز است . در طول دو طرف رودهای مذکور تا حدود
60 هزارگز برنج کشت میشود و پس از خروج از کوهستان دهستانهای متعدد دشت را مشروب میکند.
جنگل - در قسمتهای مرکزی شهرستان جنگلهای انبوهی وجود دارد که در هر بخش شرح آن داده میشود. رجوع به بهشهر چهاردانگه ، دودانگه شود. نوع درختان در مازندران شرح داده میشود.
سازمان اداری - شهرستان ساری از چهاربخش زیر تشکیل شده است : بخش مرکزی شامل
9 دهستان و
230 آبادی با
13000 تن جمعیت . بخش چهاردانگه شامل
3 دهستان و
195 آبادی با
50200 تن جمعیت ، بخش دودانگه شامل
5 دهستان و
106 آبادی با
25200 تن جمعیت دارد. بنابر آمار فوق شهرستان ساری از
20 دهستان و
577 آبادی تشکیل شده و جمعیت آن
246400 تن است
۞ .
راهها - راه آهن شمال از انتهای دشت و ابتدای ارتفاعات شهرستان ساری میگذرد و در طول شهرستان ایستگاههای زیر وجود دارد: ساری
20 هزارگزی شاهی ، نکا
26 هزارگزی ساری . رستمکلا
37 هزارگزی ، بهشهر
49 هزارگزی ، تیرتاش
67 هزارگزی ، گلوگاه
75 هزارگزی ، بندرگز
88 هزارگزی ساری . راه شوسه ٔ ساری به شاهی ، و ساری به گرگان در موازات راه آهن واقع است . به اکثر قراء مهم دشت اتومبیل میتوان برد. ولی قسمت اعظم منطقه ٔ شهرستان بخصوص بخشهای چهاردانگه و دودانگه راه شوسه ندارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج
3).