ساق موزه . [ ق ِ زَ
/ زِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) ساقه ٔ چکمه . (فرهنگ ولف )
: همیشه بیک ساق موزه درون
یکی خنجری داشتی آبگون .
فردوسی .
حلقوم جوالقی چو ساق موزه ست
و آن معده ٔ کافرش چوخم غوزه ست .
عسجدی .
بوالقاسم دست به ساق موزه فروکرد و نامه ای برآورد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص
369). چاوشان و مقرعه زنان تازیانه بر ساق موزه زدند. (سمک عیار ج
1 ص
39).