سالک یزدی

سالک یزدی . [ ل ِ ک ِ ی َ ] (اِخ ) از شعرای اواخر قرن یازدهم هجری قمری است که او هم به ملاسالک معروف بود و مدتی در شیراز شانه رنگ میکرده و درلباس درویشان به اصفهان رفته و پس از مدتی بهند رفته و در خدمت عبداﷲ قطب شاه هند (1066 - 1085 هَ . ق .) بود و اخیراً در شاه جهان آباد درگذشت و از اوست :
در خور خرج بود دخل ز دیوان قضا
نرودتا نفسی کی نفسی می آید.
زبان هرزه درایان توان بنرمی بست
که پنبه سرمه ٔ خاموشی جرس باشد.
و نام و سال وفات و دیگر مشخصاتش بدست نیامد. (ریحانة الادب ج 2 ص 150). و رجوع به تذکره ٔ نصرآبادی ص 39 شود.