سال و مه

سال و مه . [ل ُ م َه ْ ] (ترکیب عطفی ، ق مرکب ) همیشه :
گوش تو سال و مه سرود و سرود
نشنوی نوبه ٔ خروشان را.

رودکی .

شاد باش و دو چشم دشمن تو
سال و مه از گریستن چو وننگ .

فرخی (دیوان ص 211).

|| (اِ مرکب ) مجازاً بمعنی عمر و روزگار :
کیل زیان سال ومهت بوده گیر
این مه و این سال بپیموده گیر.

نظامی .

سنجر غم دل چند خوری هیچ نمانده ست
تا چند به ماتم گذرد سال و مه تو.

سنجر کاشی (از آنندراج ).

|| تاریخ . || حساب سال و ماه نگاه داشتن و آن را روزمه نیز گویند و تاریخ و توریخ مأخذش از این لفظ فارسی بوده و آن را روزمه نیز گفته اند. (آنندراج ) ۞ . رجوع به سال مه شود.