سایه گستر. [ ی َ
/ ی ِ گ ُ ت َ ] (نف مرکب ) سایه افکن . گسترنده ٔ سایه
: کنون خواه تاجش ده و خواه بخت
شد آن سایه گستر کیانی درخت .
فردوسی .
بسفر شد کجا؟ بباغ بهشت
طوبی و سدره سایه گستر اوست .
خاقانی .
ای بر سر خلق سایه گستر
کونین نواله خوار نعمت .
(از حبیب السیر ج 3 ص 1).
سعی دارد در زوال آفتاب عمر خود
هر که اندازد درخت سایه گستر را بخاک .
صائب .
|| التفات کننده و متوجه . (انجمن آرا) (آنندراج ). || (اِ مرکب ) ملجاء. مأمن . پناهگاه
: ز جور فلک دادخواه آمدم
درین سایه گستر پناه آمدم .
سعدی (بوستان ).
|| (نف مرکب ) مهربان . (آنندراج ). خیرخواه و مهربان . (ناظم الاطباء).