سایه گه . [ ی َ گ َه ْ ](اِ مرکب ) سایه گاه . جائی که سایه باشد
: بجم گفت کای خسته از رنج راه
بدین سایه گه از چه کردی پناه .
فردوسی .
بخفت اندر آن سایه گه شهریار
نهاده سرش مهربان بر کنار.
فردوسی .
|| پناه . حمایت . کنف
: هر که در سایه گه دولت او گام نهاد
کند از مسکن او حادثه ٔ چرخ حذر.
سنایی .
رجوع به سایه گاه شود.