سایه نشین . [ ی َ
/ ی ِ ن ِ ] (نف مرکب ) کنایه از کسی که تعب و محنت روزگار ندیده و نچشیده باشد. (برهان ) (آنندراج ). || مستور. در پرده مانده . محجوب
: ای مدنی برقع مکی نقاب
سایه نشین چند بودآفتاب .
نظامی .
|| نازپرورده . خسته . کسی که از خستگی و کوفتگی در سایه آرمیده باشد
: خورشید روم پرور ماه حبش نگار
سایه نشین ساحت طوبی نشان اوست .
خاقانی .