سبز خوان . [ س َ خوا
/ خا ] (اِ مرکب ) کنایه از آسمان است . (برهان ) (آنندراج )
: قرصه ٔ زر شد نهان در سفره ٔ لعل شفق
ریزه ٔ سیمین بروی سبز خوان آمد پدید.
خواجه عمید (از آنندراج ).
|| در این شعر ظاهراً کنایه از زمین سبزه زار است
: هر گره از رشته ٔ آن سبز خوان
جای زمین بود و دل آسمان .
نظامی .