سبط الشهید

سبط الشهید. [ س ِ طُش ْ ش َ ] (اِخ ) زین الدین بن محمدبن حسن بن شهید ثانی ، نوه ٔ صاحب معالم بود و گاهی او را نیز مانند پدرش و دیگر اسباط شهید ثانی سبط الشهید می خواندند. عالمی عاقل و فاضلی کامل بود وبزهد و عبادت شهرت داشت . در ادب و شعر و انشا نیز از محققان بشمار میرفت و جامع علوم عقلی و نقلی بود. وی از علمای امامیه ٔ قرن یازدهم هجری و از تلامذه ٔ شیخ بهایی و ملا محمدامین استرآبادی و پدر خود شیخ محمدسبط الشهید بود. و از استادان و مشایخ شیخ حر عاملی صاحب وسائل بشمار میرفت . وفات او به سال 1062 یا 1064 هَ . ق . است . رجوع به ریحانة الادب ج 2 ص 144 شود.