سپهر کاشانی

سپهر کاشانی . [ س ِپ ِ رِ ] (اِخ ) میرزا محمدتقی بن ملا محمدعلی کاشانی ملقب به لسان الملک و متخلص به سپهر. پس از تحصیل مقدمات علوم قدیمه بشعر و عروض و قافیه پرداخت و در جوانی از کاشان به تهران آمد و به خدمت مرحوم صبا ملک الشعرا فتحعلیشاه همشهری خود رسید و به تشویق مرحوم صبا بتألیف کتابی در علم قافیه مشغول شد، ولی بعلت فوت صبا در سال 1238 هَ . ق . این کار ناتمام ماند و میرزا محمدتقی بکاشان برگشت ، و در آنجا محمودمیرزا پسر فتحعلیشاه حکمران کاشان او را به منادمت خود برگزید و به او تخلص سپهر داد. سپس از طرف فتحعلیشاه به تهران احضار شد و در سلک اعضای دیوان درآمد. سپهر در عهد محمدشاه مداح خاص شاه و منشی و مستوفی دیوان شد و به نوشتن کتاب «ناسخ التواریخ » مأموریت یافت و این کتاب که تاریخی عمومی است تا سال 1273 هَ . ق . امتداد یافته . سپهر را ناصرالدین شاه لقب لسان الملک داد. غیر از ناسخ التواریخ سپهر کتابی دارد در فن قافیه بنام «براهین العجم » که در سال 1268 هَ . ق . در تهران بچاپ رسیده است . وفات سپهر در هفدهم ربیعالثانی سنه ٔ 1297 هَ . ق . در تهران اتفاق افتاد و نعش او را به نجف اشرف منتقل ساختند. آن مرحوم در حین وفات از هشتاد سال متجاوز داشت . (وفیات معاصرین بقلم محمد قزوینی ). و رجوع به مجمع الفصحا ج 1 ص 556 ببعد شود.