سپیده دمان . [ س َ
/ س ِ دَ
/ دِ دَ ] (اِ مرکب ، ق مرکب ) به وقت سپیده دم . به وقت سپیده ٔ صبح
: دژآگهی که به بیشه درون سپیده دمان
ز بیم شنّه ٔ او شیر بفکند چنگال .
منجیک (از لغت فرس ص 472).
بمژده ز رستم هم اندر زمان
هیونی بیامد سپیده دمان .
فردوسی .
چنین تا سپیده دمان بر دمید
شب تیره گون دامن اندرکشید.
فردوسی .
کنون سپیده دمان فاخته ز شاخ چنار
چو عاشقان غمین برکشد خروش و فغان .
فرخی .
چنین هر شب از دور پیدا شود
سپیده دمان باز دریا شود.
اسدی .
سپیده دمان کز سپهر کبود
رسانیده خورشید شه را درود.
نظامی .