ستم کش . [ س ِ ت َک َ
/ ک ِ ] (نف مرکب ) مظلوم . (آنندراج )
: بعهد او چو ستمکاره مر ستم کش را
ستم کشنده ستمکاره را کند پر و بال .
سوزنی (دیوان چ شاه حسینی ص
249).
نی چون من هست در همه عالم ستم کشی
نی چون تو هست در همه گیتی ستمگری .
خاقانی .
مزن آتش درین جان ستمکش
رها کن خانه ای از بهر آتش .
نظامی .
عطار از غم تو زحمت کشید عمری
گر بر من ستمکش زحمت کنی توانی .
عطار.
ستمکش گر آهی برآرد ز دل
زند سوز او شعله در آب و گل .
سعدی .