سرافشان . [ س َ اَ ] (اِ مرکب ) تیغ و مانند آن که چیزی را ببرد. (آنندراج )
: که هرکه ز رای و ز فرمان من
بپیچد ببیند سرافشان من .
فردوسی .
سپیده دمان هست مهمان من
به نخجیر بیندسرافشان من .
فردوسی .
|| (نف مرکب ) جنباننده ٔ سر از ناز و کرشمه و یا از کبر و غرور. (ناظم الاطباء). || مست . (آنندراج ).