سر گران داشتن . [ س َ گ ِ ت َ ] (مص مرکب ) بی التفات بودن . بی محبت بودن
: با بوسهل حمدونی امیر سر گران می داشت . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص
623).
خدا را داد من بستان از او ای شحنه ٔ مجلس
که می با دیگری خورده ست و با من سر گران دارد.
حافظ.
|| تکبر کردن . بزرگی فروختن
: کسی را بده پایه ٔ مهتران
که با کهتران سر ندارد گران .
سعدی .
|| مست بودن از شراب یا سرسنگین شدن از خواب یا خماری
: بنوش می که سبکروحی و لطیف اندام
علی الخصوص در آن دم که سر گران داری .
حافظ.
رجوع به ترکیبات گران شود.