سروبن

سروبن . [ س َرْوْ ب ُ ] (اِ مرکب ) درخت سرو :
موسیجه و قمری چو مقریانند
از سروبنان هر یکی نبی خوان .

خسروانی .

سروبنان کنده و گلشن خراب
لاله ستان خشک و شکسته چمن .

کسایی .

بزیر یکی سروبن شد بلند
که تاز آفتابش نباشد گزند.

فردوسی .

بلبل شیرین زبان بر سروبن راوی شود
زندواف ۞ زندخوان بر بیدبن شاعر شود.

منوچهری .

سروبن چون به شصت سال رسید
یاسمن بر سر بنفشه دمید.

نظامی .

تا نکشد شاخ تو از سروبن
تا نزنی گردن شاخ کهن .

نظامی .

نثار روی تو هر برگ گل که در چمن است
فدای قد تو هر سروبن که بر لب جوست .

حافظ.

|| قد و قامت :
لیلی چو شد آگه از چنین حال
شد سروبنش ز ناله چون نال .

نظامی .