سفله پرور. [ س ِل َ
/ ل ِ پ َرْ وَ ] (نف مرکب ) دون پرورنده . که فرومایگان را نوازد و جوانمردان را خوار دارد
: آب و هوای فارس عجب سفله پرور است
کو همرهی که خیمه از این خاک برکنم .
حافظ.
سبب مپرس که چرخ از چه سفله پرور شد
که کام بخشی او را بهانه بی سببی است .
حافظ.