سمن بو. [ س َ م َ ] (ص مرکب ) سمن بوی . معطر و خوشبو مانند یاسمن . (ناظم الاطباء)
: سمن بوی و زیبارخ و ماهروی
چو خورشیددیدار و چون مشک بوی .
فردوسی .
سمن بوی خوبان با ناز و شرم
همه پیش کسری برفتند نرم .
فردوسی .
شکرشکن است یا سمن گوی من است
عنبرذقن است یا سمن بوی من است .
ابوالطیب مصعبی .
عیشست در کنار سمن زار خواب صبح
نی در کنار یار سمن بوی خوشتر است .
سعدی .
پریرویی و مه پیکر سمن بویی و سیمین بر
عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمیباشد.
سعدی .
سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
پری رویان قرار دل چو بستیزند بستانند.
حافظ.