سمن پیکر. [ س َ م َ پ َ
/ پ ِ ک َ ] (ص مرکب ) آنکه روی و رخسار وی بوی یاسمن دهد. (ناظم الاطباء). آنکه پیکرش در خوبی چون سمن باشد
: سه بت روی با او بیکجا بدند
سمن پیکر و سروبالا بدند.
فردوسی .
غلامی سمن پیکر و مشکبوی
بخان پدر مهربان شد بدوی .
فردوسی .