سمن زار. [س َ م َ ] (اِ مرکب ) باغ یاسمن و جای انبوه از درخت یاسمن . آنجا که سمن روید. (ناظم الاطباء)
: شهریاری که خلاف تو کند
۞ زود فتد
از سمن زار بخارستان وز کاخ بکاز.
فرخی .
از کوه تا بکوه بنفشه ست و شنبلید
از پشته تا به پشته سمن زار و لاله زار.
فرخی .
گل بیند چندان و سمن بیند چندان
چندانکه بگلزار ندیده ست و سمن زار.
منوچهری .
بسمن زار درون لاله ٔ نعمان بسیار
چون دوات بسدین است خراسانی وار.
منوچهری .
زدوده تیغ گهروار رنگ داده بخون
بنفشه زار و سمن زار و لاله زار تو باد.
سوزنی .
کو تذروان بزم و کوثر جام
کز سمن زار بشکفد گلزار.
خاقانی .
خوابگهی بود سمن زار او
خواب کن نرگس بیدار او.
نظامی .
عیش است بر کنار سمن زار خواب صبح
نی در کناریار سمن بوی خوشتر است .
سعدی .
روان گوشه گیران راجبینش طرفه گلزاری است
که برطرف سمن زارش همی گردد چمان ابرو.
حافظ.
سمن زار گشته دیار سلاحف
چمنزار گشته وجار ثعالب .
حسن متکلم .