سنام

سنام . [ س َ] (ع اِ) کوهان . (منتهی الارب ) (آنندراج ). کوهان (شتر) ج ، اَسْمِنَه . (مهذب الاسماء) (غیاث ) :
زمام او طریق او و راهبر
سنام ۞ او و دست او عصای او.

منوچهری (دیوان ص 83).

گاویست در آسمان سنامش ۞ پروین
یک گاو دگر نهفته در زیر زمین
چشم خِرَدت گشای ای اهل یقین
زیر و زبر دو گاو مشتی خر بین .

خیام .

|| رکن . || معظم هر چیزی . || میانه ٔ زمین .(منتهی الارب ) (آنندراج ). وسط زمین . || شریف قوم . || بلندی و رفعت و شوکت مرد. (ناظم الاطباء).