سیه گوش

سیه گوش . [ ی َه ْ ] (اِ مرکب ) جانوری که پیشاپیش شیر می آید. (ناظم الاطباء) :
رمنده ددان را همه بنگرید
سیه گوش و یوز از میان برگزید.

فردوسی .

سیه گوشان و یوزان را گشادن
ز آهو هر دوان را خورد دادن .

(ویس و رامین ).

نهاده بر آهو سیه گوش چشم
جهان چون درخش از کمین گه بخشم .

اسدی .

فراوان سیه گوش داری و سگ
بسی یوز و شاهین و چرخ و ترک .

شمسی (یوسف و زلیخا).

آهوبره کاندر حرم جاه تو زاید
پیوسته سیه گوش بود شیر ژیان را.

سیف اسفرنگ .

در خانه ٔ سیه گوش ... پناه گرفت ... و می آمد که از خانه ٔ سیه گوش بیرون رود... (فیه مافیه ). سیه گوش را گفتند ترا ملازمت صحبت شیربچه وجه اختیار افتاد. (گلستان ). رجوع به سیاه گوش شود.