شاه ولی ا

شاه ولی ا. [ وَ لی یُل ْ لاه ] (اِخ ) از عالمان کلام و حدیث هند بود. شبلی نعمانی می نویسد: وی بروز چهارشنبه چهارم شوال 1214 هَ . ق . در دهلی بدنیا آمد. نام تاریخی وی عظیم الدین است . در پنجسالگی داخل مکتب شد و در چهارده سالگی ازکتب درسی فراغت یافت و سپس شروع بتدریس کرد. او مدت دوازده سال بتدریس اشتغال داشت و در سال 1243 هَ . ق . عازم زیارت بیت اﷲ شد دو سال در حرمین توقف کرد و در اینمدت با علمای آنجا اکثر در علم حدیث که هدف و منظورش بود به افاده و استفاده مشغول بود تا در سال 1245 هَ . ق . به وطن خویش بازگشت . شاه ولی اﷲ کتابی بعنوان علم کلام تصنیف نکرد و از این رو او را در زمره ٔمتکلمان بشمار نمی آورند لیکن کتاب معروف او «حجة اﷲالبالغة» که در آن حقایق و اسرار شریعت بیان شده است در حقیقت لب و لباب علم کلام میباشد. (تاریخ علم کلام تألیف شبلی نعمانی ص 85 ببعد ترجمه ٔ فخر داعی ).