شعله زدن . [ ش ُ ل َ
/ ل ِ زَ دَ ] (مص مرکب ) زبانه زدن . مشتعل شدن . (فرهنگ فارسی معین ). شعله ورشدن . مشتعل گشتن . برافروختن . روشن شدن
: گر آتش سیاست تو شعله ای زند
گردون از آن دخان شود اختر شرر شود.
مسعودسعد.
طرفه مدار اگر ز دل نعره ٔ بیخودی زنم
کآتش دل چو شعله زد صبر در او محال شد.
سعدی .
آفتاب حسن او تا شعله زد
ماه رخ در پرده پنهان میکند.
سعدی .
|| سوزاندن . شعله ور ساختن
: هست از حجر و شجر دو آتش
یک شعله زن و جهان برافروز.
خاقانی .
رشک اخگر شده اشک از تف نظاره ٔ ما
شعله در بال سمندر زده فواره ٔ ما.
ظهوری (از آنندراج ).