شکرفشان . [ ش َ ک َ
/ ش َک ْ ک َ ف َ
/ف ِ ] (نف مرکب ) شکرافشان . که شکر پاشد
: سر زلف در عطف دامن کشان
ز چهره گل از خنده شکّرفشان .
نظامی .
|| کنایه از سخت شیرین . عظیم شیرین چون شکر. (یادداشت مؤلف )
: با دو لب شکرفشان با دو رخ قمرنشان
نزد سپهر سرکشان بنده نشان آمده است .
سوزنی .
ما به بوسه بر لب ساقی شده فندق شکن
او فغان زآن پسته ٔ شکّرفشان انگیخته .
خاقانی .
دیت آنرا که سر برد به شکر
هم ز لعل شکرفشان بخشد.
خاقانی .
لب لعلم همان شکّرفشان است
سر زلفم همان دامن کشان است .
نظامی .
لعلی چو لب شکرفشانت
درطبله ٔ جوهری ندیدم .
سعدی .
شیرین تر ازین سخن نباشد
الا دهن شکرفشانت .
سعدی .
شفا ز گفته ٔ شکّرفشان حافظ جوی
که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد.
حافظ.
|| کنایه از سخت شیرین زبان . شیرین سخن . (یادداشت مؤلف )
: من ز پیل آورده ام بس بس نظاره کز سفر
پیل بالا طوطی شکّرفشان آورده ام .
خاقانی .
نسر طایر تا لب خندانْش دید
طوطی شکّرفشان می خواندش .
خاقانی .
معلوم شد این حدیث شیرین
از منطق آن شکرفشان است .
سعدی .
با بلبلان سوخته بال ضمیر من
پیغام آن دو طوطی شکّرفشان بگوی .
سعدی .