شکر گفتن . [ ش ُ گ ُ ت َ ](مص مرکب ) سپاس و ثنا گفتن . تشکر کردن
: گر بازرفتنم سوی تبریز اجازتست
شکر که گویم از کرم پاشاه ری .
خاقانی .
شکر انعام پادشا گفتن
نتوان کآن ورای غایتهاست .
خاقانی .
سلیمی که یک چند نالان نخفت
خداوند را شکر صحت نگفت .
(بوستان ).
جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال
شب فراق نخفتیم لاجرم ز خیال .
سعدی .
گر به هر مویی زبانی باشدت
شکر یک نعمت نگویی از هزار.
سعدی .
وه که گر من بازبینم روی یار خویش را
تا قیامت شکر گویم کردگار خویش را.
سعدی .
خدای را به تو فضلی که در جهان داده
کدام شکر توان گفت در مقابل آن .
سعدی .
چه شکر گویمت ای باد بامداد وصال
که بوستان امیدم بخواست پژمردن .
سعدی .
شکر ایزد بر آن همی گویم
که درین فترت و تقلب کار.
ابن یمین .
منم که دیده به دیدار دوست کردم باز
چه شکر گویمت ای کارساز بنده نواز.
حافظ.
و رجوع به شکرگو و شکرگزار شود.