شنا

شنا. [ ش ِ ] (اِ) ۞ شناوری و آب ورزی باشد. (برهان ). حرکت انسان یا جانور بر روی آب بوسیله ٔ تحرک بازوان و پاها. سباحت . (فرهنگ فارسی معین ). دست و بغل در تداول شوشتر. شناوری و دست وپا زدن در آب و با لفظ کردن مستعمل و بمعنی شناور وشناگر مجاز است . (آنندراج ). شناه . شناب . یعنی شناوری و بر این قیاس شناگر و شنابر و شناور :
گرد گرداب مگرد ارت نیاموخت شنا ۞
که شوی غرقه چو ناگاهی ناغوش خوری .

لبیبی .

همه الغریق الغریق است بانگم
که من غرقه ام در شنا میگریزم .

خاقانی .

رجوع به شناب ، شناو، شناه و شنوشود. || قسمی از اعمال ورزش در گود. (یادداشت مؤلف ). برسم پهلوانان باستانی شنا رفتن در زورخانه . هر دو دست را بر زمین یا بر تخته ٔ شنا تکیه دادن و پاها را به عقب کشیدن و بدن را بر دو دست فرودآوردن و بربردن است بی اصطکاک با زمین تا بازوان نیروگیرد. نام ورزشی است که هندیان آن را دند گویند و آن را شنو نیز نامند. (غیاث اللغات ) (آنندراج ) :
بیم طوفان بلا در خشکیم بیش از تری
همچو کشتی گیر از آن مشق شنا دارم به خاک .

اشرف .

و رجوع به شنو شود.
- تخته ٔ شنا؛ تخته ای به طول تقریباً یک متر و به عرض ده سانتی متر با دو پایه ٔ بسیار کوتاه که بر زمین نهند و زورخانه کاران دستها را بر آن تکیه دهند و پاها را از عقب کشیده دارند و بدن را بی آنکه با زمین اصطکاک یابد بر دو بازو فرودآرند و باز بالا برند تا عضلات بازو نیرو گیرد.
- شنا رفتن ؛ در زورخانه و آن غیر شنا کردن بمعنی سباحت است . (یادداشت مؤلف ).